19/08/2014 07:38:32

''Jemi më shumë se sëmundja. Jemi ata që duam ne''

Intervistë me 17 vjeçaren Anila Hoxha. Autore e dy librave ''E drejta për të jetuar'' dhe ''Fëmija Djall''. Mesazhi i shpresës për të ardhmen; ''Nuk mund të përkufizohet një njeri nga një emër. Jemi me kompleks se kaq, jemi shumë të tepër se kaq''

HermesNews - Pasionin për shkrimit e ka patur gjithmonë. Është vetëm 17 vjeç. Në momentin kur kuptoi se çfarë donte të bëhej, e kishte hedhur me kohë të zezen mbi të bardhë në letër. Ende sot i ka idetë e qarta për rrugën që ka zgjedhur. "Dua të bëhem shkrimtare. Unë shkruaj libra", thotë në një intervistë për Hermesnews, Anila Hoxha.

Pastaj fillon e flet për veten dhe rrugën si shkrimi iu bë shoku gazmor i ditëve me diell dhe qetësues i neteve të gjata plot ankth e dhimbje. Historitë e para përmblidheshin si ngjarje të ditës së përditshme dhe përjetime të brendshme.

Të gjitha këto u projektuan për herë të parë në një roman horrorr “The Demon Child” (Fëmija Djall), në gjuhën angleze. Libri flet për pushtimin që i bën Djalli një fëmije dhe peripecitë që kalon ai.

Një histori e përjetuar nga Anila gjatë ditëve ku ajo bënte betejën me sëmundjen e kancerit. “Ishte njëlloj sikur diçka e ngjashme me kishte pushtuar trupin tim dhe më përhapej gjithandej”, shprehet Anila, por libri i parë ishte vetëm maja e ajsbergut në mesazhin që ka për t’i thënë botës.

“Më kishin thënë se mund të kisha vetëm dy muaj jetë”, dhe tregon se gjatë netëve të gjata dhe betëjës së përditshme me kancerin, Anila kishte gjetur rrugën e vet drejt lirisë dhe qetësisë shpirtërore.

Libra, shkrime, krijimtari në pikturë.

“Shkrimi im më jep liri", thotë Anila gjatë një takimi që bëmë në një ditë të nxehtë vere. E kuptova se shkrimi ishte dhe një forme më të cilën ajo kundështonte mentalitetin e mbyllur shqiptar.

Ka shumë gjëra për t'i thënë shoqërisë. Ndjesi që i la, emocione që i përçoi. Izolimin që i bëri dhe mungesa e sinqeritetit që pati me të në komunikim.
Anila dhe prindërit kaluan vite jashtë duke ndjekur kurat në Romë e duke kaluar shumë peripeci që nga burokracitë dhe fondet që duhedhin për kurim (jo më pak se 300 mijë Euro).

Anila ndërkohë kishte gjetur mënyrën e saj të të bërit. Shkruante dhe studionte gjuhën italiane, sepse fliste me doktorët dhe përkthente për prindërit që nuk flisnin italisht.

Çdo ditë i hapej një botë e re para të cilën kishte zgjedhur ta bënte të sajën. "Sëmundja ishte një pjesë krejt e vogël e imja. Në atë klinikë, kam njohur njerëz që kishin pasione dhe ëndrra. Shumë gjëra të ndryshme nga sëmundja", dhe prej aty, Anila nxjerr një konkluzion jete. "Njerëzit janë shumë më tepër se sëmundja që kanë." Atëherë pse trajtohen në mënyrë kaq sipërfaqësore ? Mbase kishte ardhur koha të mbante një qëndrim më të qartë ndaj kësaj.

“Gjatë fëmijërisë sime, jam munduar që veç prindërve, me të cilët ndaj të njëjtat mendime t’u bëj rrugë dhe njerëzve të tjerë por vjen një moment, që duhet t'i japësh rëndësi mendimeve dhe vetes tende. Unë kam rëndësi, jam e fortë, koshiente për këtë forcën. E di se deri ku mund të arrij", tregon.

Anila ndjek një shkollë private në Shkodër (Scutari) dhesot rrethohet nga famija dhe shoqëria, ajo e vërtëta jo ajo që dikur i ktheu krahët. Po çfarë rëndësie kishte kjo tek e fundit ? Dy vite më parë ajo e kuptoi se mund të humbistë gjithçka e prapë kishte gjetur qëtësinë dhe forcën për të buzeqeshur çdo mëngjes.

Fitorja ndaj kancerit ishte një mundësi e dytë që iu dha. "Jam shumë e lumtur", dhe sytë i mbushen me lot. E ëma rri afër tërë kohën dhe hera - herës gati qan. "Ideja se do t'i kthehem shkollës është një ëndërr e mrekullueshmë për mua", vijon Anila.

Adhuron Kadarënë. "Darka e Gabuar", "E Penguara" jane librat e saj të preferuar. "Kadare ka qenë një ndër ata shkrimtarë që më dha forcë kur kam patur nevojë", thotë. Sikur ta dinte, sa i rëndësishëm kishte qenë për të.
Gjatë muajve të kemioterapisë shef dritën e botimit, romani autobiografik "Il diritto di Vivere" (E Drejta për të jetuar), me autore Anila Hoxha, nga shtëpia botuese “Sensibili Alle Foglie”.

Aty flet për ditët e saj dhe me pacientët e tjerë të spitalit me të cilët mban kontakte dhe shifen për një kafë hera - herës. Kujtime të bukura lidhen me darkat e gatimeve tradicionale. Secili gatuante diçka nga vendi prej ku vinte. “Këtë gjë bëja dhe unë”, Anila sillte menytë tradicionale nga Shqipëria në garën e guzhinave.

“Ditën kur mbusha 16 vjeç, kishin përgatitur një festë supergjigande. U ndjeva vërtet mirë. Kishin ftuar shumë njerëz, tullumbace të kuqe e të bardha. Më kishin vendosur një kartë "B u o n C o m p l e a n e o" (Gëzuar Ditëlindjen) dhe në mes një tortë e mrekullueshmë”. Sa të ngrëna e të kërcyera atë natë !

Gjatë asaj periudhe ajo kishte krijuar brenda vetes, idealin e një femre të fortë, një shkrimtareje që është e realizuar dhe e pavarur. Donte të ishte si ajo dhe si i thonë anglezët "to wish is to be" (të duash do të thotë të jesh).

"Unë isha ky person që kisha krijuar brenda vetes. Mund të arrija gjithçka që doja në jetë. Në fund të fundit isha ideali që unë kisha në mendje. Unë isha ky person, por nuk e dija më parë. Doli në pah", thotë Anila. Pastaj një ditë profesori plak hyri në dhomë dhe i tha së pas operacionit mund të vazhdojë më kemion. Anila kuptoi se kishtë arritur diçka të madhe. Kishte fituar !

“Eshtë një mrekulli, vetëm t'u telefonosh njerëzve që t'i do”, thotë.

Libri "Il diritto di vivere" u botua me vetëm 50 kopie, por që priten të tjera të dalin shumë shpejt, megjithatë Anila sot po bën një tjetër betejë. Këtë herë kundër mentalititetit të njerëzve. "Dua të luftoj mentalitetin e njerëzve", thotë. "Ndoshta ka për të qenë një ditë e largët kur shqiptarët të ndërrojnë mënyrë me të cilën shohin të sëmurët, por të paktën uroj të ketë njerëz aq të fortë sa të mund të vazhdojnë betëjat kundër një mentaliteti të mbyllur siç është i joni. Unë nuk ndikohem nga njërëzit. Ato mund të thonë çfarë të duan e mund të më shofin gjithsesi. Kam kaluar një betëje më të vështirë dhe besoj se mund t'a kaloj dhe këtë”, thotë Anila. Ka fituar një konkurs, “Il volo di pegaso”, një libër me tregime që është shitur për bamirësi. Ka marrë pjesë dhe në një konkurs pikture të organizuar nga Bashkimi Europian. “Kisha hedhur në bojë mesazhin e shpresës për të ardhmen. Shpresën e studentëve që punojnë për të arritur diçka më të mirë për ta dhe vendin nesër. Kush e pa atë pikturë e kuptoi se ajo kutia me objektet e studimit ishte drita që nuk duhej fikur kurrë”, thotë. "Nuk mund të përkufizohet një njeri nga një emër apo nga një sëmundje. Jemi me kompleks se kaq, jemi shumë të tepër se kaq", thotë Anila. //HermesNews - ©2014//

Doriana Metollari

Dërgo me email | Stampo artikullin