09/11/2013 19:39:37

Bota e një dite

Ndalesa e parë Mirditë

MIRDITE - Ka qenë një ditë plot kontraste ajo që kalova në Mirditë, një zonë me rreth 11 mijë banorë. Një kafe me shije (foto ) pas një rrugë shumë të ngushtë që të çonte tek disa familje rreth qafës së Kolshit. E pamundur të kalohej, e megjithatë ishte rrugë e zakonshme për banorët.

Jo vetëm e paasfaltuar por dhe e rrezikshme për t'u kaluar me makinë, sidomos me dëborë. E megjithatë të flisje me banorët për këtë ishte luks. Kishin halle të tjera.

"Ka dhe më keq", më thoshte mësuesja që ndodhej në makinë me mua. Banorët mezi ua kujtonin emrin deputetëve që kishin kandiduar këtë vit. Biles nuk ua dinin fare shpesh herë. Ata thanë se deputetët shkonin atje vetëm një herë gjatë fushatës dhe nuk dukeshin më për katër vjet.

"Në qafën e Kolshit ndodhen dhe disa familje të tjera që izolohen komplet nga dëbora”, thotë Luçe Shtinja, përgjegjesja e zyrës për fëmijet në Mirditë, qëndër e Karitasit Austriak. Ajo e bënte këtë rrugë disa herë sepse u çonte banorëve të këtyre zonave rroba dhe ushqime.

Në fakt po fliste për një botë që as nëpër filma nuk e keni parë ende, por kjo nuk ishte mizerja e vërtetë, ajo qëndronte diku tjetër në mentalitet.

Në Mirditë pashë gra kamariere që punonin dhe shumë burra që rrinin klubeve. Kjo nuk më bën më përshtypje në Shqipëri. "Burrat e kanë për turp të punojnë dhe shpesh herë çojnë gratë në punë", thotë mësuesja. Zbulova më pas nga biseda me gratë se burrat nuk turpëroheshin dhe aq që të shkonin e t'u kërkonin para grave për të harxhuar nëpër klube.

Mirdita është një prej atyre qyteteve që fare mirë mund të mbahej me turizmin familjar dhe veç këksaj ka një terren të pasur me bimë mjekësore.Zbulova se pjesa më e madhe e kryetarëve të bashkive në Mirditë kanë qenë me profesion mësues dhe se politika kultivonte dialog me forcat politike, karakteristikë kjo.























Afër qëndrës ndodhej magazina e karitasit dhe afër saj qëndra e grave dhe e femijeve. Në qëndrën e grave, e cila drejtohet nga ish kryebashkiakja Marie Biba, dikur mësuese, zhvillohen kurse kompjuteri, beheshin qirinj me dorë, kurse rrobaqepësie, qilima, çanta me mbetjet e qeseve të kafeve dhe këpucë më leshin e deleve, që banorët e hidhnin shpesh herë, meqë nuk ua blinte njeri.























Gratë rreth dhjetë veta mblidheshin dhe punonin këpucë të bëra më mjete pak a shumë primitive dhe po ashtu vepronin më qirinjtë dhe tapetet e bërë me dorë.























Fëmijët e klasave të para mblidheshin në qëndër zakonisht pas orës 12:00. Aty hanin dhe bënin detyrat e shtëpisë. Familjet më në nevojë dërgonin fëmijët të kalonin disa orë, në të ngrohtë dhe me një vakt të bollshëm. Disa herë organizoheshin dhe shëtitje jashtë me stine të mirë.

Familjet për të cilat kujdesej përgjegjësi i Karitasit Zef Shtinja, (gjithsesj 80), përveç problemeve ekonomike, vuanin, sidomos gratë, nga dhuna e rëndë në familje. Ishte befasuese te zbuloja ne njerin prej tyre, se gruaja e Zef Tuçit, kishte studiuar dikur anglisht ne shkolle, dhe i shoqi gjuhen ruse.























"Pi shumë", më tha teksa më tregonte atë që familja e saj e quante shtëpi. Jetonin vetëm me pensionin e të shoqit që vuante dhe nga kanceri në shpinë, një sëmundje që iu shfaq vitet e fundit. Zonja kultivonte vetë në bahçe ndonjë perime, por në pjesën më të madhe të kohës ishin të kënaqur kur arrinin të blinin bukën.

Të kaloje përgjatë Urës së Fanit, ishte e trishtueshme. Rrezë maleve ndodheshin shtëpi që ishin futur në projektin e Karitasit Austriak si problematike; sipër tyre ishin ndërtuar vila luksoze rrethuar me mure të larta brenda të cilave, pronarët me siguri që duhej të ishin më të ngopur se të tjerët përreth. (vijon) Na ndiqni dhe në Facebook dhe Twitter //HermesNews ©2013//

Doriana Metollari

Dërgo me email | Stampo artikullin