11/06/2013 17:23:26

Pse merrem me politikë ? Shtet - kombi, bësimi dhe qëllimi im

nga Shenasi Rama

NEW YORK - Dje dikush kishte postuar një koment shumë të gjatë dhe që kërkonte përgjigje prej meje me shumë nerv. Vërejta që në komentin e tij ka shumë dyshime dhe shumë paqartësi në lidhje me mua e me qëndrimin tim politik.

Nga një anë më bëri me qeshë. E para, si shtetas shqiptar unë jam një askushi në politikën e përditshme shqiptare. Më e shumta, jam një njeri si gjithkush tjetër. E dyta, në nivelin ideologjik në Tiranë, unë jam si delja e zezë, sepse them ato të vërteta që nuk iu pelqejnë shumë vetëve.

Unë nuk jam politikan, nuk due me kenë në politikë nuk due me kenë në "tavë", nuk më intereson fare politika, përvecse si objekt studimi. E treta, si shqiptar në mërgim, politika më intereson vetëm si kombëtarist e si patriot që kërkon nderim e respekt duke u krenuar me kombin e vendin e vet, diçka që e kërkojmë e nuk e gjejmë tash një jetë.

Arsyeja, pra, është se unë jam emigrant, njeri që nuk ka më rrënjë në jetën e përditshme shqiptare përveç dashurisë për të afërmit e për kombin. Unë jam nga ata që nuk ka me u tretë kurrë në paqe, sepse, patetikisht me e thanë, jam i dënuem me u shue në toka të hueja pa mbrritë me jetue atë shoqëri që do të kasha dëshërue.

Por dhimbjen e ndarjes prej vendit tim e ndjej sa zgjohem e në fund të shpirtit e nuk më ndahet asnjëherë. E pra, problem është se unë nuk due me u marrë me politikë, por siç ka thanë një njeri i mençur, po nuk u more ti me politikë, atëherë do të merret politika me ty.

Politika të ndjek edhe në mërgim, edhe larg, edhe kur e urren e nuk don me u përzie në politikë. Sepse ajo që po ndodh në shtetin shqiptar ndikon shumë në mendësinë e gjendjen time shpirtërore. Ajo që ndodh përditë me kombin tim, më shkakton shumë dhimbje.

Pikërisht kjo dhimbja nuk të len të qetë, sepse i njeh njerëzit, e njeh gjendjen dhe e din se cila është rruga e greminës ku po shtyhen shqiptarët.

Unë nuk mundem me mbyllë një kapitull të jetës time e me thanë se atje ku nuk të duen mos rri, e atje ku nuk të dëgjojnë mos fol. Kështu kanë bërë shumë miq të mi dhe janë në paqe si njerëz, por mue më duken krejt bosh. Duke dashtë me u ba si dikush tjetër, janë ba një askush në shoqërinë ku jetojnë, njerëz pa identitet e pa vlera.

Mirëpo, unë kështu jam pre e kështu do ta mbyll jetën time. Shqiptar kam lindë, e shqiptar kam me vdekë, dhe nëse nuk mundem e nuk due me ndryshue, të paktën ti shërbej me aq sa mundem identitetit e kombit tem.

Dikush duhet me thanë se jeni e se po shkoni në "Rrethin e Ferrit" e unë e miqtë e mi po e themi përditë këtë. Edhe ba mos me na dëgjue kush, ne po e themi të vërtetën njeherë, e për fat të keq, koha ka me na dhanë të drejtë.

Një arsye më tepër pse po hezitoj me iu përgjigjë është se nuk e njoh fare as njeriun, as të shkuarën e tij, as përgatitjen politike e as përkatësinë. Mirëpo, argumentet e tij janë njerëzore dhe meritojnë respekt ashtu si edhe kjo dhimbja e ime që s’më lent ë qetë.

Si parim, nëse duhet të sillemi si shqiptarë e si njerëz, në se duam të ecim në rrugë të mbarë, duhet të respektojmë njëri-tjetrin, duke ia respektue mendimin. Ky zotnia ngren disa çështje delikate si rëndësia politike e shkuarës në politikë, hedh dyshime mbi qëllimet e mia si individ, mbi besimin tim dhe mbi platformën që na duhet për të ardhmen.

Duke mos qënë politikan, mendova mos me u përgjigjë. Por, duke e besue të sinqertë e jo njërin nga ata zhurmuesit e shumtë të parisë, po i përgjigjem shkurt, me sa di, e me sa mundem në lidhje me pikëpyetjet dhe argumentet që ngren në komentin e tij.

Rëndësia e të shkuarës në politikën shqiptare - > Së pari, në lidhje me të shkuarën. E shkuara nuk duhet me na mbajte peng dhe e shkuara e jonë nuk është e tillë që na sjell gëzim, asnjerit e askujt nder shqiptaret. Askujt nuk i sjell gezim e shkuara, sepse ajo qe ka kene nuk mundet me kene më përcaktuese e të ardhmes. Ajo bahet përcaktuese vetëm nëse ne e lejojmë atë të na sundojë. E vetmja e shkuar që nuk ke ç'ka i ban, se nuk tjetërsohet dot, është identiteti që ke. Atë nuk e ndryshon dot.

Mirëpo, ajo qe ne si popull e kemi përjetue ka kenë e hidhun dhe e deformueme gjatë gjithë këtyre dy shekujve të trazuem. Populli i jonë është i vogël por është një popull që ka shumë histori sepse ka shumë kalue në shumë travaja e mundime gjatë shekujve të kaluar dhe ma shpesh se duhet të keqen ia kemi ba vetes e njëri-tjetrit. Ndarja me të shkuarën është fillimi i ri.

Vazhdimi i mendësisë sunduese të së shkuarës, nevoja me gjetë shkaktarë për fatkeqësitë e kaluara është e dobishme sa kohë që njeriu si individ e një komb si shoqëri mëson nga pësimet dhe iu ruhet kurtheve. Ama, nëse ndjekja e qëllimeve të tilla bëhet qëllim në vetvete, atëherë ai komb është i destinuar që të dështojë.

Politikanët tanë të parisë së Tiranës kanë dashur e duan që e shkuara e dhimbshme me iu shërbye vetem atyre pa mbajte parasysh dhimbjen qe iu shkakton njerezve ngacmimi i plageve shpirtnore. Sepse gjithkush e kemi një histori të dhimbshme. Ata e dinë këtë prandaj i mobilizojne njerezit ne emer te se shkuares.

Prandaj edhe po veprojnë ashtu edhe në këtë fushatë duke iu fryrë ndasive ideologjike, fetare, krahinore, kulturore e gjendjes ekonomike. Ja edhe në këtë fushatë merren me gjyshër, simbole, monumente, etj. Asgja që iu flet njerëzve dhe halleve të tyre. Asgja që ka të bëjë me të ardhmen e tyre. Asgja që me iu dhanë shpresë. Asgja që I bashkon dhe I bën të mendojnë si pjestarë të një bashkësie politike-ligjore, apo si shqiptarë, pjestarë të një kombi. Politikanët përdorin cdo gjë për t’i ndarë njerëzit. Ata përdorin pa fund rrena, mashtrime, e manipulime.

Qëllimi im si individ

Së dyti, ky zotnia ngren dyshime tek qëllimi im. Unë nuk kam ndërmend me u marrë me politikë në shtetin shqiptar. Nuk më intereson. Nuk jam i prerë për atë punë e për atë profesion. Politika nuk më ka dhënë asnjë kënaqësi në këtë jetë, përveç dhimbjeve të pashlyeshme, e fatkeqësive që ua kam shkaktue njerëzve të mi e që shpesh nuk kam guxim as me ia thanë vetvetes, sepse menjëherë më kujtohet fytyra e nanës teme të ndjerë.

Une ndoshta nuk mund të ndërroj gja në këtë jetën time, por përditë mund të bëhem njeri më i mirë, më i ndershëm, më i pastër, më me respekt për të tjerët, një prind i mirë, një i afërm i mirë, një shqiptar i mirë. Nëse sillem kështu, mua më mjafton ndjenja e të kenunit shqiptar, nuk më duhet as feja, as ideologjia e tjerakujt. Më mjafton respekti i njerëzve sepse, në fund të fundit për këtë jetohet.

Megjithatë, pa mendjemadhësi, por me shumë modesti, me duhet me thanë se unë ndjej një obligim moral ndaj popullit tim. E në këto kushte, shërbimi më i madh që mund të bëj një njeri është me thanë të vërteten. E vërteta është ajo që na duhet më së shumti.

Pse duhet me veprue kështu ?

Thënia e të vërtetës është një gjë jo e lehtë sepse iu bie ndesh njerëzve e interesave të shumta. Nganjeherë është më lehtë me jetue në mashtrim se me kenë njeri i lirë. Edhe unë pres që fjala që them të ketë një efekt për mirë, dhe ajo e ka një qëllim të qartë.

Qëllimi im është me mbështetë daljen e një grupi të ri të rinjsh që të jenë të motivuar nga ndjenja e shërbimit kombëtar e të punojnë për shtet-kombin e shqiptarëve.

Qëllimi im është që gjithçka kam, dijen, kohën, mundësitë, t’i vë në shërbim të këtij grupi, e së bashku me të tjerë të ndihmojmë me ça rrugën në politikë, t’iu japim mbështetje e besueshmëri.

T’i ndihmojmë që të rriten, t’i shmangen të keqes, të bëjnë më të mirën që munden për popullin e tyre. Sepse nje popull vdes kur rinia nuk mundet me u mbeshtetë tek brezi para tyre. Sepse një grup i tillë do të jetë shpresa për të gjithë shqiptarët.

Besimi im

Ky qëllim i imi do të ishte diçka donkishoteske, një marrëzi, një budallallëk i pashembullt, nëse une nuk do të kisha një besim të patundur tek populli shqiptar dhe tek mundësitë e këtij populli me u ba një popull normal, i begatë, i sukseshëm, që jeton në harmoni shoqërore e në siguri si të gjithë popujt e tjerë. Janë disa arsye që më shtyjnë me besue fuqimisht se ka shpresë për shqiptarët.

Së pari, kemi shtetin tonë. Së dyti, kemi kombin tonë. Së treti, kemi gjuhën, vlerat, dhe traditat tona familjare, të veçanta, pozitive, të papërsëritshme dhe tejet të dobishme për modernitetin. Së katërti, kemi fuqinë me i ikë së keqes ngado që të na vijë. Së pesti, kemi dijen e funksionimit të shoqërive moderne.

Se gjashti, kemi një brez të ri që po kërkon me forcë që të gjejë vetveten në shtet-kombin modern. Së shtati, megjithë rezistencat e forta, krijimi, konoslidimi dhe lulëzimi i shtet-kombit të shqiptarëve dhe sikur ai shtet të jetë i rrudhun sa më s’bahet, është fakt i pashmangshëm i politikës ndërkombëtare. Ky është besimi im si njeri e si shqiptar. Gjatë jetës time jo aq të gjatë nuk kam parë e gjetur asnjë arsye me më ba me ndrrue mendjen. Prandaj do të vzhdoj të punoj për këtë qëllim e me këtë besim sa të kem frymë.

Cka duhet bërë ?

Këtë përgjigje e kam thënë disa herë dhe tashti, po e marr dhe po e vë këtu nga një shkrim tjetër. Ka ardhur koha për një fillim të ri. Nevoja për ndryshim është e pashmangshme dhe forcat e reja politike që do lindin, duhet të kuptojnë mirë se cilat janë rrugët e ndryshimit të vërtetë. Ndryshimi duhet mbështetur në vlerat e vërteta të një populli si shqiptarët, dhe në një projekt të ri modernizues, të balancuar, dhe të mbështetur në themelet e forta. këtë mund ta bëjmë vetëm duke ndërtuar një shoqëri që do të mbështetet në parimet e mëposhtme.

Së pari, në identitetin e padiskutueshëm të shtetit-komb. Së dyti, në një sistem politik demokratik, me një sistem zgjedhor proporcional por me shtrëngesa të forta ligjore që nuk lejojnë tepritë në sjelljen e politikanëve e që nuk pengojnë qeverisjen e mirë. Së treti, në një administratë shtetërore të pakorruptueshme e të mbështetur në ligj me shtrëngesa shembullore e drastike. Së katërti, në një ekonomi tregu të institucionalizuar ku i jepet përparësi prodhimit kombëtar dhe ku sukseset dhe arritjet e njerëzve më të zotë, ndihmojnë në rritjen e zhvillimin e njerëzve të mirë. Së pesti, në një politikë të jashtme të bazuar në interesin shtetëror-kombëtar.

Së gjashti, në luftën e pakompromis kundër krimit e kundër të keqes në çdo formë që të materializohet e keqja shoqërore brenda llojit. Së shtati, në krijimin e në kultivimin e vlerave të vërteta të një shoqërie që krijon mundësi për të gjithë shqiptarët e qytetarët me aq sa i kemi mundësitë e kushtet.

Së teti, në kultivimin e vlerave të një shoqërie civile efektive që është baza dhe shtërngesa kryesore mbi të keqen, shoqërinë dhe strukturat institucionale. Së nënti, në ndërtimin dhe konsolidimin e strukturave të shërbimeve shoqërore si edukimi, shëndetësia, e mbrojtja e fëmijëve dhe e pensionistëve. Së dhjeti, ndërtimi i një sistemi përfaqësues politik që të funksionojë për zgjedhjen e udhëheqësive që do të mbahen nën kontrolle të forta nga shoqëria e nga strukturat administrative institucionale.

Çdo përpjekje për ndryshim, qoftë në formën e një programi politik, qoftë në formën e një pakete ndryshimesh ligjore, që nuk mban parasysh këto parime themelore, është e destinuar që të dështojë. Këto elemente janë pjesë e pandashme e çdo projekti për shërimin e përmirësimin e gjendjes. Këto janë edhe parimet që duhet të frymëzojnë një forcë politike të re.

Kjo duhet të jetë një parti që punon për ndryshimin e sistemit dhe për zbatimin e një projekti i cili mban parasysh dhe punon për një rindërtim të menduar mirë të strukturave e të institucioneve shtetërore, për një afirmim të vlerave e të identitetit, për një përparësi të interesit shtetëror e kombëtar, dhe të vënies së interesave të bashkësisë mbi interesat personale të parisë.

Kjo rrugë është rruga e ndërtimit të shtetit kombëtar, e stabilizimit të sistemit demokratik dhe e strukturave partiake. Kjo është rruga e vendosjes së një ekonomie tregu të institucionalizuar, e një administrate që zbaton ligjin, dhe e kultivimit të një shoqërie civile shekullare që kontribuon aktivisht në jetën publike.

Kjo është rruga e zhvillimit dhe e të lulëzimit të vlerave morale që duhen për të kultivuar një shoqëri të shëndoshë, të begatë dhe bashkëkohore. Më në fund, por më e rëndësishmja, baza e suksesit për një tranzicion është njësimi kombëtar, formësimi i ndërgjegjes kombëtare, d.m.th. një identitet i përbashkët i shtetasve.

Në rastin shqiptar, për shkak të natyrës specifike të problemit, tranzicioni shqiptar nuk mund të shihet i shkëputur nga çështja kombëtare shqiptare. Zgjidhja e çështjes kombëtare shqiptare është parakushti për suksesin e çdo reforme dhe zbatimin e çdo projekti që do t’i vendosë proceset në hullitë e duhura.

Një parti që i përmbush këto kushte dhe që ofron këtë program do të ishte një parti shpresëdhënëse dhe që meriton mbështetjen e të gjithë shqiptarëve, e natyrisht edhe timen. Por, ata që marrin përsipër këtë detyrë, duhet të jenë të përgatitur që të përplasen me një pari që do të përdorë çdo mjet në dispozicionin e saj, edhe në format ekstreme të dhunës e të terrorizmit shtetëror e mafioz, për të ruajtur pushtetin politik, dhe kontrollin mbi ekonominë e mendësinë e popullit që sot e sundon.

A është e mundshme që të realizohet ky projekt ?

Edhe pse duket se ka dalë e keqja mbi ujë, realiteti është shumë kompleks dhe shoqëria shqiptare nuk është as uniforme, e as e pajtuar me gjendjen. Mitingjet tregojnë një pamje të retushuar të sistemit. Kjo është pjesa e terrorizuar, dhe pjesa që i është shplarë truri, pjesa që dridhet për ukën e gojës, e për ndëshkimin që vjen nga paria. Përtej kesaj hipokrizie të pashoqe mitingashe, që lundron si plehnat në det mbi shoqërinë shqiptare, duke shkuar nga njëri shesh tek tjetri, gjendja është e ndryshme. Njerëzit e mirë janë aty.

Po cilat janë grupimet e shtresat shoqërore që janë të interesuara për këtë ndryshim ? Duke folur kështu përgjithësisht, në shoqërinë shqiptare ka tre grupime të mëdha që tashmë janë konsoliduar e kristalizuar bukur qartë. Të tre këto grupe jetojnë jetë paralele dhe shpesh janë të izoluar nga njëri-tjetri. Këto shtresa janë paria e Tiranës, shtresa e mesme dhe profesionale, dhe vegjëlia urbane dhe katundare.

Mbështetja për sistemin është në nivele të ndryshme. Paria, një pjesë shumë e vogël e shoqërisë, që bëhen a s’bëhen tre mijë vetë, e sheh këtë gjendje si të natyrshme dhe si botën më të mirë të mundshme. Ka mjaft nga pjestarët e parisë që sinqerisht besojnë se kjo shoqëri është shoqëria ideale, pikërisht ajo shoqëri që shpresohej se do të ndërtohej në vitin 1990 e mbas.

Këta janë paria dhe pinjollët e tyre, dhe shtresa e zyrtarëve të lartë, e spekulatorëve monopolistë dhe e klientëve të spikatur të familjeve mafioze të parisë që u pasuruan shumë shpejt e me lehtësi duke bërë të 99-tat. Këta të flasin me sinqeritet mbi virtytet e kohës dhe mbi vlerat që ka kjo shoqëri. Por këta flasin nga maja e mullarit të tyre. Sepse gjithcka që kanë, këta e kanë marrë me një krim të pashembullt, me një mungesë skrupujsh që të frikëson, dhe me një urrejtje të thellë për popullin e vet. Vetëm një ligj i fortë e sjell në fije këtë pari. Mirëpo në këtë pikë ligjin e bëjnë vetë këta. Prandaj duhet ndryshimi.

Poshtë kësaj shtrese të ngushtë të parisë që kontrollon ekonominë, politikën, shtetin, kulturën, mjetet e komunikimit e vlerat, janë dy shtresat numerikisht massive që janë të ndara në grupe me bindje të papajtueshme dhe të paqartësuara si duhet. Me këta duhet punuar. Një numër i madh shqiptarësh e kanë pranuar gjendjen si normale dhe si të pashmangshme.

Në këtë grup cdo njeri e jeton jetën simbas rregullave të xhunglës së parisë, sepse nuk din tjetër dhe se ka rënë në grackën e parisë. Këtu hyjnë mjaft nga katundarët, të shpërngulurit, shtresat e vegjëlisë urbane si dhe ata që i janë bashkëngjitur sistemit për arsye pasurimi e arrivizmi si profesorët, mjekët, profesionistët, etj. Pra, këtu hyjnë edhe pjestarët e shtresës së mesme, kryesisht të inteligjencës, dhe me influencë direkte mbi popullin, pikërisht grupi nga ku duhet të fillojë ndryshimi I mendësisë sunduese.

Këtu hyjnë edhe të mërguarit që mbetën në fund të shoqërive ku kishin emigruar, sepse këtë nivel ndyrësie e poshtërimi përjetuan për vite të tëra, dhe tashmë këtë e shohin si normalitet e si gjendjetë pashmangshme. Këtu hyjnë edhe një masë e madhe e të rinjve që nuk kanë njohur shoqëri të tjera dhe që ndjekin modelet e parisë, kanë rënë pre e prapagandës së saj, dhe e jetojnë jetën e tyre në këtë realitet absurd. Ky është grupimi më tragjik, sepse këta e dinë se ky është një realitet kriinal dhe absurd, por janë shumë të frikësuar e të terrorizuar që të veprojnë.

Këta bëhen veglat e parisë për nje kafshatë buke, edhe pse ajo bukë është e ngjyer në krimin e jetës së përditshme. Me këta duhet punuar fort e me kujdes, sepse duke u mbajtur mbas pronës së vogël, këta do të jenë të paralizuar. Mirëpo ajo pronë e mjerë mbas të cilës mbahen është një fije kashte që I mban peng të parisë më fort se zinxhiri I prangave.

Po ashtu, ka një pjesë shumë më të madhe të shoqërisë që e sheh këtë shoqëri dhe rregullat e saj të sjelljes si të papranueshme dhe jo si normale. Këta janë shumica e katundarëve shqiptarë, të urbanizuar ose jo, shumica e profesionistëve, e qytetarëve dhe e të rinjve të edukuar, apo të vetë-edukuar dhe masa e madhe cilësore e emigrantëve shqiptarë. Në shoqërinë shqiptare kjo shtresë po rritet me shpejtësi numerikisht dhe cilësisht.

Kjo shtresë e e kupton jo vetëm se ky realitet është absurd, por edhe se ky realitet është kriminal, i qëllimtë dhe i stisur në atë mënyrë nga paria e Tiranës që të mos lejojë që të rebelohet kush. Ka shumë në mërgim që flasin. Ka shumë nga këta që jetojnë në shtetin shqiptar e nuk flasin. Por këta, që nuk e hapin gojën sepse kanë frikë, duhet që shpejt të bëjnë zgjidhjen se me kë do të jenë. Niveli i terrorizimit të shoqërisë shqiptare ka arritur në nivele të tilla sa që njerëzit nuk guxojnë as të mendojnë e jo më të flasin dhe frika është me e prekshme në këtë këtë grup se sa në cilindo grup tjetër.

Mirëpo, për këdo që hyn në politikë, ky është grupi i shtresës dhe i individëve me influencë lokale që mund e që duhet të bëjë ndryshimin. Këta janë ata që sot gjenden ndërmjet parisë sunduese dhe popullit. Këta e përcojnë ideologjinë, sjelljet, normat dhe vlerat e parisë në popull. Këta e ndjejnë dhembjen e shtypjen njëlloj si populli. E në të njëjtën kohë, këta janë grupi më i madh dhe më i ndjeshëm, grupi që mund të bëjë ndryshimin.

Cfarë mungon? Mungon ndërgjegjësimi i tyre si shtresë. Mungon ndërgjegjësimi lidhur me rrugën që duhet të ndiqet. Mungon organizmi dhe udhëheqja e duhur. Edhe këta, kanë rënë pre e propagandës së parisë që gjithcka e lidh me njerëzit, me individët e jo me ideologjinë. Por njerëzit janë gjithmonë të gabueshëm e me të meta. E megjithatë, nga këto shtresa të gjëra do të vijë ndryshimi që na duhet.

Katër janë problemet kryesore. Së pari është qartësimi ideologjik, dmth, shpjegimi me qetësi e me kujdes i të këqijave që n aka sjellë kjo gjendje dhe të mirat që do të vijnë nga një shtte-komb modern i ndërtuar mbi parimet e shprehura më lart. Së dyti, është ndërtimi I një udhëheqësie të përbërë nga të rinj të panjollusur që duan të jetojnë me nder, që duan të bëjnë mirë e që ndjehen shqiptarë. Kushdo që din duhet të vihet mbrapa djemve e vajzave të tilla dhe to mbështesë e timbrojë sepse këta do të jenë e ardhmja e do të bëjnë ndryshimin.

Së treti, është ndërtimi I strukturave nga qendra e deri në familje. Me kujdes e me shumë vëmendje, duhet ndërtuar një strukturë shoqërore e re. Ashtu si një pemë e kalbur nxjerr filiza të rinj fhe e rilind veteveten, edhe ne si komb, duhet të mbështetemi tek të rinjtë e të rejat për të gjetur e për të rilindur vetveten. Së katërti, problemi kryesor është se si me ia nxjerrë frikën këtyre njerëzve, që pavarësisht se ku jetojnë, në fshat apo në qytet, kanë edukimin, ndjeshmërinë, dhe receptivitetin për të kërkuar ndryshimin.

Kush janë njerëzit që mudn e që duhet të bëjnë dicka të dobishme [ër të ardhmen e për veten e tyre? Këta janë zyrtarët e ish-zyrtarët e niveleve të ulta në atë e në këtë system, njerëzit që vijnë nga familje me tradita e me vlera, tregtarët e reshperët që duan të jetojnë me nder, mësuesit dhe mjekët e ndershëm, oficerët dhe policët e edukuar, njerëzit me bindje morale të qëndrueshme e që i praktikojnë në jetën e tyre, atdhetarët dhe patriotet, pasardhësit e familjeve patriotike dhe të gjithë ata që duan që të ketë një shtet-komb të shqiptarëve.

Cilat janë rrugët?

Zotëria kërkon me ditë se cilat janë rrugët e daljes nga kjo gjendje. Hapi I parë është që të ndahesh moralisht e me ndërgjegje nga paria, nga struktura e sistemi që kjo ka krijuar e që e mban gjith shoqërinë peng të mendësisë së Ferrit. Hapi i dytë është që të qartësosh mendjen, e të kuptosh se cila është rruga e zgjidhjes, që natyrshëm kalon nga parimet e rreshtuara më lart. Hapi i tretë është organizimi dhe kundërvënia ndaj parisë me të gjithë mjetet e mundshme në demokraci. E kështu do të ndrrojnë gjërat. Por hap i parë është të bësh bojkot, të ndahesh me sistemin. Hidh Votën e Bardhë. Futi një vizë. Futi një XXXX të gjithëve. Kur të dalësh nga qendra e votimit do të ndjehesh njeri. Do të ndjehesh i lirë dhe me dinjitet. Dhe me lirinë tande fillon edhe liria dhe e ardhmja e të gjithëve ne.

Blogu Rrethi i Ferrit

Dërgo me email | Stampo artikullin