04/03/2014 20:33:57

Një ëndërr nga Parisi

Roland Qafoku

HermesNews - Jeta e Indrit Sulos ishte një libër i hapur deri të mërkurën e 5 shkurtit. I riu 24-vjecar i sapodiplomuar në universitetin “American Bussines School” të Parisit, ndërrroi jetë fatalisht në një aksident automobilistik në autostradën Tiranë-Durrës pa e prekur ëndrrën e madhe të jetës që dijet e marra në Francë ti vinte në shërbim të vendit të tij. Nuk kërkoi punë në shtet, nuk rrahu gjoksin si një takëm riosha që synojnë të bëhen deri ministra me të vënë këmbën në Shqipëri vetëm se kanë një diplomë të huaj.

Nuk aplikoi në asnjë konkurs për administratën civile. Me krenarinë e vet refuzoi edhe ofertat nga zyrtarët më të lartë të qeverisë aktuale vetëm e vetëm se një punë në zyrën e shtetit për të ishte sjellje e rëndomtë e atyre të rinjve që te shteti gjejnë si shpëtim lëmoshën politike. Iku nga kjo jetë njëkohësisht me madhështinë dhe me modestinë që e spikaste mes miqve dhe shokëve duke lënë pas të shpërndarë në ajër një ëndërr që u shua pa nisur të marrë udhë: Indrit Sulo synonte të sfidonte gjithcka në jetë për të realizuar projekte të mëdha që vetëm ai mund ti bënte realitet.

Vërtetë Indrit Sulo nuk ishte i riu tipik shqiptar që bëhet shumë lehtë i famshëm pa patur kurrëfarë vlere. Nuk ishte i riu tipik shqiptar që nderohet edhe pse nuk bën kurrëfarë pune. Nuk ishte tipiku i riu shqiptar që mbush kafenetë e Bllokut nga mëngjesi deri në mesnatë përballë avujve të alkoolit. I pastër si pika e vesës, i shkëlqyer atje ku në valle ishte talenti, i prirur që modeli i tij të ishte njeriu selfmade, cuditërisht Indriti u shua kur ylli i tij kishte nisur të ngrihej lart. E ndërsa Parisi ishte altari i dijes së tij, fatkeqësisht Tirana në vend të bëhej altari i realizimit u shëndërrua në altarin e zi të ndarjes nga kjo jetë.

Më 24 mars në universitetin “American Business School” në Paris, në ceremoninë e ndarjes së diplomave do të mungojë studenti që profesorët e vlerësonin më shumë nga të gjithë. Do ta nderojë edhe Chris Roman, profesori i rreptë që në auditor vetëm përballë Indritit “zbutej” dhe bisedonte me të si ta kishte koleg, vetëm falë nivelit të dijeve që i riu shqiptar manifestonte.

Në librin e hapur enkas do të shkruhet cdo impresion që studentët dhe pedagogët kujtojnë për të. Ndërsa Fiona, shoqja e Indritit me të cilën ndanë shumë gjëra bashkë, nuk do tërheqë thjesht diplomën e shokut të saj më të mirë. Ajo letër në të cilën shkruhet DIPLOME, për Fionën do jetë një kujtim i përhershëm nga një njeri që nuk jetoi thjesht vetëm kohën dhe jetën e tij. Por që për të, deri më 5 shkurt ishte një model ekstra dhe në të ardhmen do jetë një frymëzim po ekstra.

Frymëzim që nuk nis dhe mbaron vetëm te Fiona por edhe te shumë e shumë miq e shokë që e njohën Indritin në lagje, shkollën 9-vjecare dhe në të mesmen “Harry Fultz” kur talenti i tij doli mbi ujë. Indriti duhet të jetë model edhe për shumë e shumë të rinj si ai që u diplomuan jashtë kufijve dhe që erdhën të sfidojnë jetën në atdhe. Një model edhe për atë aradhë personazhesh të lëvizjes “Mjaft” që nga Erion Veliaj, Andi Kananaj, Laert Kola e deri më të rinjtë me të cilët Indriti punoi për shumë vjet.

Por sic shkruante Hemingueji se jeta në Paris ishte vetëm në dorën e tij. Edhe për Indritin kështu duhet të ketë qenë. Gjithcka në zemrën e kryeqytetit francez ishte në dorën e Indritit. Por jo në Tiranë ama. Aty ku trupi i tij u nda nga shpirti. Iku nga kjo botë shumë i ri duke prerë në mes shumë e shumë gjëra.

Ne na bëhet sikur këto fjalë Indriti na i dëgjon teksa është atje lart në qiell dhe ne që vazhdojmë ti flasim si të ishte mes nesh: Hej Drize, mos ia thuaj njeriu !

HermesNews - ©2014

Dërgo me email | Stampo artikullin