23/11/2013 20:26:02

Franz Winsauer

nga Doriana Metollari

HermesNews - Për misionarin austriak Franz Winsauer historia me Shqipërinë filloi kur Kisha e tij në Austri vendosi të kontribuojë rreth 14 milion euro drejt vendin tonë. Në fakt kjo shumë u vendos për ndërtimin e kishës austriake, por në momentin kur para tyre u shfaq emergjenca Shqipëri, misioni u vendos në Mirditë.

Askush nuk e besonte si ishte vendi i shqiponjave dhe as fjalët e zonjës italiane të Karitasit Austriak nuk mjaftuan për t'a bindur. Prifti donte të me sytë e vet, prandaj vendosi të merrte rrugën deri në Mirditë.

Bashkë me zonjën italiane mbërritën në Shqipëri dhe prej aty filloi rruga e gjatë drejt maleve në veri për të parë si ishte jeta. Kishte dëgjuar për një zonë ku kishin vdekur njerëz nga uria, sepse nuk i kishte ndihmuar askush. Prifti austriak nuk ishte i pari që kishte ardhur në ato zona, "të gjithë të huajt që kishin shkelur më parë atje, nuk ishin kthyer për herë të dytë më", tha ai që kujton dhe çudinë e njerëzve atëherë kur panë, ndoshta për herë të parë një europian.

Bashkë u takuam në një prej lokaleve të shumta në Shkodër. Winsauer nuk preferon të japë intervista. Kjo ishte e para në fakt, një nder mes të tjerash.

"Njerëzit mendonin se ne europianët jetonim më keq se ata", sepse propaganda komuniste kishte bërë të sajën.

Ndërtimi i një furre buke ishte hapi i parë për përmirësimin e jetës dhe mirëqënies në zonën e Mirditës. Por ky ishte vetëm fillimi i një bashkëpunimi me Karitasin në Shkodër. Kisha, ishte i dyti. "Nuk ishte e rëndësishmë kjo, për ne e rëndësishme ishte të ndihmonim njerëzit", thotë Winsauer.

Më shumë sesa materialet dhe ndihmat në ato zona kuptova se misioni kishte dashur të bënte një punë edukuese. "Gratë nuk kishin ndonjë rëndësi të madhe", thotë Winsauer. Në fakt shumë prej fushave ku Austria kishte investuar ka qenë dhe ajo për hapjen e vendeve të punës në artizanat për gratë.

Pa asnjë busull.

Vetëm më një hartë për të gjetur shtëpiat e familjeve nëpër male.

"Ishte 97", kujton shoqëruesi i tij Zef Shtinja. "Një herë na ndaluan maskat. Nuk pashë t'i luante qerpiku. Më qetësoi. Ka për t'u bërë si do Zoti, më tha". Në fakt nuk u ndodhi gjë as kur udhëtuan përgjatë rrugëve të ngushta dhe pranë humnerave të Kolshit për t'u dërguar dhuratat e Krishtlindjeve femijëve në zonat e thella malore.

Dëshira për të ndryshuar është e rëndësishme. "E kam vënë re tek shqiptarët, por jo shpesh herë jam dakord me rrugët që zgjedhin", thotë Winsauer që mori dhe titullin "Qytetar Nderi i Mirditës" para rreth një muaji.

Ai do donte që njerëzit të kishin po kaq dëshirë të rriteshin dhe nga ana shpirtërore në Shqipëri. "Këtë vit kemi krijuar dhe grupin e skautistëve në Mirditë. Shohim një mënyrë të menduari tek rinia qe është shumë më ndryshe nga brezi i vjetër".























Në një vend si Shqipëria ka ende shumë për të bërë për Winsauer sot që jeton në një pension të qetë në Dornbirn, por ka më tepër energji se vitet. Shqipëria po ndryshon shumë shpejt "kjo më habit", thotë ai. E sheh tek fëmijët të cilët sot, janë shumë më ndryshe. Sjellin mendime shumë pozitive në familje, dhe kjo me siguri ndihmon për ta parë të ardhmen më premtuese.

Më shumë sesa ndihmat materiale e sjella nga Austria, duhej të kishte qenë pikërisht shpresa që u dha njerëzve për të ardhmen, misioni i vërtetë i priftit austriak në Shqipëri. Na ndiqni dhe në Facebook dhe Twitter

HermesNews - ©2013

Dërgo me email | Stampo artikullin