29/09/2013 21:34:23

Me dashuri nga Shqipëria

Rrëfime të një emigracioni në të kundert. Arsyet dhe hapat e parë

Versioni në gjuhën italiane

TIRANE - Më kanë kërkuar të tregoj përse një qytetar italian duhet të shkojë në Shqipëri për të punuar dhe gjithashtu më duhet të ua rrëfej këtë vend, i cili edhe pse ndodhet pranë dyerve të Italisë, mbetet ende kaq i panjohur. Një ftesë që e kam pranuar me kënaqësi pasi kisha ndërmend ta bëja duke krijuar një blogun tim personal sapo të kisha mbledhur disa ide. Së pari përse zgjodha të dilja jashtë Italisë. Përgjigja është shumë e thjeshtë, e larmishme por që mund të përmblidhet. Thelbi i saj qëndron në faktin se nuk ushqej më besim në mundësitë e ardhshme të një shteti i cili vazhdon të mbahet mbi lavditë e së shkuarës duke refuzuar kështu të ngrihet në nivelet e një bote që po ndryshon shumë shpejt dhe që do ta bëjë gjithmonë e më shumë në të ardhmen.

Atëherë përse Shqipërinë? Kryesisht sepse më pelqejnë sfidat, por duhet të shtoj se në vendimin tim ka ndikuar edhe gruaja ime, gazetare shqiptare, vecanërisht më ka shtyrë të dashurohem me një vend i cili ka potenciale të shumta sipas mendimit tim. Dhe për ta ndërlikuar më tej sfidën time, vendosa ta filloja udhën time jo nga Tirana, kryeqyteti dhe qendra kryesore e ekonomisë së shtetit, por nga Shkodra, një qytet me tradita të lashta por që sot ka mbetur e menjanuar, jashtë boshtit ekonimik Tiranë-Durrës dhe jashtë turizmit detar të jugut, por që vazhdon të konsiderohet si Firencja e Shqipërisë.

Për këtë arsye do ta filloja duke treguar se cfarë shërben për të emigruar në Shqipëri. Nga pikëpamja njerëzore dhe e karakterit mjafton dëshira për të vënë në lojë kapacitet dhe profesionalizëm. Ndërsa nga pikëpamja burokratike shërben: çertifikata e lindjes, një çertifikatë penale me apostile, tregues të arsyes përse po vjen të jetosh në këtë vend (çertifikata e martesës në rastin tim, por mund të jetë edhe një çertifikatë pune, regjistrimi në një universitet apo ndërmarrja e një aktiviteti ekonomik), një tregues i mbështetjes ekonomike që të mbulojë gjithë periudhën e parashikuar, sigurimi privat.

Këto dokumenta, të përkthyera dhe të legalizuara nga një noter vendas, shërbejne për të marrë lejen e qëndrimit e cila duhet kërkuar brenda një muaji. Mund të duket angazhuese, por kryhet shumë lehtë.

Ndërkohë që në Itali nevojiten rreth 10 ditë për të marrë dokumentet me apostila, këtu kam kryer punë brenda një dite. Noterët e shumtë përkthejnë dhe legalizojnë gjithcka brenda pak orësh: dorezohen dokumentat dhe tërhiqen pas një pauze kafeje, kjo e fundit zgjat rreth një orë për shumë pak të holla, (por rreth këtij argumenti do flasim më tutje).

Hapja e një kontoje në bankë, e nevojshme për të garantuar mbështetjen ekonomike, kërkon vetëm një gjysëm ore kohë dhe fotokopjen e një dokumenti identiteti të vlefshëm, akoma më pak duhet për sigurimin privat, i nevojshëm kur nuk punohet në Shqipëri dhe nuk derdhen të ardhura për kujdesin shëndetësor, shpenzimet e së cilës janë rreth 400 euro në vit.

Gjatë pritjes së dokumentave nga Italia, shumë vetë më kishin paralajmëruar se duheshin paguar ca "ekstra" nëse doja të merrja çfarë më takonte, duke më përfshirë kështu në atë sferë që përbën problemin kryesor të Shqipërisë ose më mirë korrupsionin.

Flitet për të nëpër gazeta, por flitet edhe këtu, në rrugë, në bar: korrupsioni është një peshë e rëndë mbi ekonominë shqiptare dhe përbën problemin kryesor të përfshirjes së Shqipërisë në BE.

Duke lënë mënjanë humorizmin me të cilin disa miq italian anti-euro kanë komentuar këtë, duke e përkufizuar si një sistem vetëmbrojtjeje, i nevojshëm për të parandaluar hyrjen në Europën tashmë drejt shkatërrimit, besoj se kjo çështje është e mbivlerësuar, por që duhen parë konfirmime të mëtejshme në të ardhmen.

Përsa më përket mua, iu drejtova Zyrës për Imigracionin në Policinë e Shkodrës, ku u trajtova shumë mirë dhe nuk pagova asgjë më tepër seç duhej, pra 10 000 lekë, përafërsisht 70 euro, e shoqëruar me riçevutën përkatëse.

Komisari Kujtim Hoti, përgjegjës i zyrës së emigrimit, u ofrua më shumë mirësjellje të qartësonte disa dyshime përkthimi në proçeset e aplikimit të ligjit duke lënë disa takime, në të cilat është paraqitur gjithmonë në kohë dhe i përgatitur (e qartë për mua diferenca me sa ndodh në Itali).

Pas prezantimit të të gjitha dokumentave, kam marrë në kohë shumë të shkurtër, punë gjysëm ore, një leje qëndrimi të përkohshme me skadencë dy mujore dhe me garancinë që brenda kësaj skadence do të kryhen verifikimet e nevojshme për lëshimin e lejes përfundimtare me zgjatje një vjeçare.

Koha e akorduar u respektua në mënyrë perfekte sepse mora leje qëndrimin përfundimtar brenda 15 ditësh. Edhe në këtë rast ndryshimet me Italinë janë mëse të dukshme. Një rast me fat ? Do të thoja jo dhe do ta diskutojmë edhe në të ardhmen.

Për momentin përfundimi im mbi këtë episode është se, përveç rasteve të rënda të korrupsionit, të cilët ekzistojnë në çdo shtet përfshirë edhe Italinë, është e nevojshme të paraqitesh duke treguar seriozitet dhe kompetencë për të marrë çfarë të takon.

Të njëjtat rezultate kam hasur kur kam marrë dokumentat e nevojshëm për lejen e punës, të cilën mu desh ta kërkoja pasi leje qëndrimin e kisha kërkuar për arsye familjare. Edhe në këtë rast, libreza shëndetësore dhe libreza për kontributet mu lëshua brenda 24 orëve pa "ato kostot shtesë" për të cilat më kishin paralajmëruar.

Do të rikthehemi të flasim në të ardhmen për korrupsionin, të vërtetë apo të sajuar, me këdo të ketë dëshirë të lexojë rrëfimet e mia rreth Shqipërisë. Jam i gatshëm ti përgjigjem pyetjeve të cilitdo qoftë i interesuar rreth Shqipërisë ose që merr në konsideratë mundësinë për të jetuar apo punar në vendin e shqiponjave. //marre nga rischiocalcolato.it// Na ndiqni dhe në Facebook dhe Twitter

Paolo Picci

Dërgo me email | Stampo artikullin