09/01/2013 13:58:22

E quajnë spital, por a është ...?

Ornela Kadaifçiu

TIRANE - Për t’iu gjendur pranë një të afërmeje, m’u desh të shkoja këto ditë në spitalin Neurologjik këtu në Tiranë. Nuk po e kuptoja nëse po ngjisja shkallët e spitalit apo të një kantieri ndërtimi, ndonëse isha e sigurt që nuk kisha ngatërruar adresë.

Për pak çaste lashë mënjanë hallin që më kishte çuar aty sepse me mendje po përpiqesha të shquaja njerëzit nëpër korridoret e spitalit nëse ishin hallexhinj si mua apo punëtorët e ndërtimit.

Suvatë dhe boja e mureve ishin përtokë, dritarja e korridorit në katin e dytë ishte vetëm një hapësirë e saposuvatuar, ndërsa ky proces po vijonte në pjesën e djathtë të po këtij kati. Tërhoqa këmbët zvarrë për një kat më sipër duke shpresuar se gjendja do të ishte ndryshe...

Pa mbaruar ngjitjen mendimet m’i ndërprenë dialogët e zhurmshëm të punëtorëve, për një lopatë të humbur. Në fakt britmat e tyre, të ndërprisnin edhe frymëmarrjen jo më mendimet. I përsërita vetes pyetjen, të jem në mjedise spitali vallë???

Njerëzishëm u zhyta në hallin tim. Trokita në një nga dyert (pa dorezë) të korridoreve të katit të tretë të spitalit. Një mesogrua flokëkuqe me lejoi lehtësisht të futesha... Korridori ishte i ftohtë, me aroma nga më të ndryshmet; gjelle ndonëse ishte mëngjes, klori dhe në fund të korridorit ku gjendej e shtruar e afërmja ime, edhe erë kanalesh.

Sapo hyra në dhomë, nëna e të sëmurës pyeste pa reshtur infermieren sesi duhet t’ia jepte mjekimet. “Aman moj bijë dëgjoji dhe ti një çikë, se nuk i mbaj mend”- m’u drejtua mua sapo më pa. Infermierja m’u kthye dhe me tregoi cilat medikamente duhet të pinte e sëmura në mëngjes, cilat në drekë dhe kush ishin për në darkë. U drodha kur dëgjova temën e bisedës. Ktheva sytë nga shtrati ku kushërira ime e shtrirë as jepte dhe as merrte. Bëra sikur e kuptova dhe kërkova të takoja mjekun. Iu prezantova si e afërme e pacientes dhe si gazetare.

E dija që duhej kështu për të pasur pak më shumë vëmendje. Mjeku më sqaroi se ishte e vërtetë, mjekimet të sëmurës duhet t’ia jepnin familjarët, pasi nuk ka personel mjekësor. Ai më tha se, e afërmja ime 32 vjeçare është ende në rrezik për jetën dhe se, “duheshin blerë disa barna të nevojshme”. Mirë që iu dashkan dhënë vetë, por edhe duhet të blihen vetë. U ktheva në dhomë dhe nuk dija kë të pyesja pse të sëmurët duhet të vijojnë të rrinë në atë mjedis, që ligjërisht quhet spital?!

HermesNews - ©2013

Dërgo me email | Stampo artikullin